فیلم ابلق به کارگردانی نرگس آبیاری و تهیه کنندگی محمدحسین قاسمی، با حضور بازیگران نام آشنا چون الناز شاکردوست، هوتن شکیبا،مهران احمدی و بهرام رادان محصول سال ۱۳۹۹ می باشد؛ که برنده جایزه سیمرغ بلورین سی و نهمین جشنواره فیلم فجر بعنوان بهترین فیلم از نگاه تماشاچی را به خود اختصاص داده است.
نرگس آبیار با ابلق حرف های خود را به نحوی دیگر بیان می کند
ابلقِ آبیار از چند زاویه قابل بررسی و تحلیل خواهد بود؛ در نوع انتخاب بازیگر نشان از برقراری ارتباط خود با هوتن شکیبا و الناز شاکردوست بعنوان مثلث همکاری و تشکیل زوج هنری در فیلم های خود به واسطه این دو بازیگر است. هرچند از نوع نگاه او به فیلمسازی می توان انتظار داشت که چندان تعهدی به حفظ مثلث نخواهد داشت و علاقه به بازیگردانی به جهت دریافت نتیجه انتظار می رود.
بررسی فیلم
بکارگیری اشکال، ابزار و المانهای سنتی و بومی به جهت برقراری ارتباط با بیننده و نمایش تفکرات سنتی و اعتقادی در بخش های مختلف فیلم از موضوعات قابل توجه است که برای معنا بخشیدن به نام فیلم از هیچ اقدامی فروگذار نبوده است؛ از نمایه های دینی و مذهبی تا موضوعات خرافی و بی ریشه .
در این فیلم که سعی شده است تصویری از یک محله پایین شهر و قرار گرفته در موقعیتی نامناسب به واسطه حضور افراد و قومی مهاجر که در آن محدوده حضور پیدا کرده اند نمایش داده شود که به واسطه این قومیت و اداب خاص خود نوعی سنت و توجه به مسائل دینی در آنها مورد توجه قرار می گیرد؛ محله ای کوچک در شهری بزرگ که برخلاف آنچه که از شهرهای بزرگ انتظار می رود، همچنان این محله بافت غریبه و آشنا را در خود داشته؛ به طوری که ورود هر غریبه ای در این محل قابل شناسایی است و افراد این محله از تمام موضوعات و مشکلات هم باخبر هستند.
نمایش مشکلات زنان و اتفاقاتی که در مسیر زندگی آنان پدیدار می شود، از موضوعات و بخش هایی است که به شدت در این فیلم مورد توجه قرار گرفته است؛ که با نمایش مراحل مختلف و سنین مختلف زنان در این محله به مشکلات و موضوعات آنان پرداخته شده است. در این فیلم آبیار تلاش داشته، تا جایگاه زنان را بخوبی معرفی کند و در تمام طول فیلم نوعی سیاست زدگی و فرار مردم از سیاست و عدم توجه به موضوعات سیاسی بخاطر نیاز اقتصادی را به نمایش بگذارد.
این فیلم که به مدت نزدیک به دو ساعت تماشاچی را، به بررسی ابعاد مختلف اجتماعی دعوت می کند؛ در محله ای متفاوت نسبت به محله های مجاور، شاهد بروز رخدادها و اتفاقاتی خواهیم بود که ابلق در آن معنا پیدا می کند. و آنچه که در تضادهای نمایشی و معانی، ابلق تعبیر می شود؛ بطوری که بیننده را در معرض معانی خود قرار می دهد؛ تفاوت در محل زندگی،لهجه،نوع فعالیت و اشتغال،روز و شب، پوشش و بسیاری اتفاقات دیگر بیانگر رنگ آمیزی ابلق خواهد بود.
بکار گیری پلان ها و برداشت های متفاوت در ابتدای فیلم قدرت کارگردانی و فیلمبرداری را به نمایش می گذارد؛ اما هرچه از ابتدای فیلم فاصله گرفته می شود این هنرنمایی کمرنگ و فیلم تبدیل به سکانس هایی طولانی شده است؛ و دیگر خبری از تعدد پلان ها و تلاش برای فیلمبرداری ویژه و حرفه ای نخواهد بود.
فیلم ابلق برای تمامی زنان جامعه است؛ زنانی که سعی در کسب جایگاه مناسب و بهتری هستند. این فیلم را نه زنان که باید برای مردان نمایش داد، تفکر و نحوه فیلمسازی نرگس آبیار در اصولی حکم فرماست که نیازمند تولید سریال های کوتاه یا در اصطلاح مینی سریال یا تک فصلی برای نمایش آنچه که در ذهن خود دارد را لازم می کند؛ امید است دغدغه، او را به این سمت سوق دهد تا جامعه بیشتر با نگاه و طرز فکر او آشنا شود.
