بررسی سقوط بالگرد رئیس جمهور دولت سیزدهم
سقوط همواره اتفاق بدی نیست
احسان شفیعی
لزوماً شما با سقوط شکست را تجربه نمی کنید؛ در بعضی مواقع سقوط، اوج گیری شهرت و حس همدردی و همراهی اطرافیان را برای شما به همراه خواهد داشت
در بدترین شرایط در تاریخ افرادی بودند که در پایان یا بخشی از زندگی خود سقوط را تجربه کرده اند اما دایره ای از افراد براساس وسعت ارتباطی و شهرت تا آخرین لحظه همراه و حامی آنها مانده اند.
در دنیا اندکی، نوع سقوط و البته نوع وسعت دایره ارتباطی و حامیان تغییر کرده است؛ در جامعه کنونی ایرانی شاید شما با فرد یا افرادی در ارتباط باشید و از آنها حمایت کنید یا تحت تاثیر رفتار و واکنش آنان نسبت به یک موضوع داخلی یا بین المللی قرار بگیرید، اما حتی یکبار هم آن فرد را در فاصله ۱۰ متری خود ملاقات یا مشاهده نکرده باشید.
رئیس جمهور نیز می تواند یکی از همین افراد باشد؛ البته که اتفاقات غافلگیر کننده مثل حضور در یک منطقه آنچنان هم که ما فکر می کنیم غافلگیر کننده نیست و بطور کلی می توان از پروژه هیچ اتفاقی اتفاقی نیست حمایت کنیم.
با تمام این توضیحات نمی توان از حادثه ۳۰ اردیبهشت ۱۴۰۳ به سادگی عبور کرد.
ابراهیم رئیسی طی حادثه سقوط هلیکوپتر خود به همراه هفت نفر دیگر از اعضاء دولت و کادر پروازی از دنیا رفت و نام خود را در تاریخ حوادث جمهوری اسلامی ماندگار کرد.
او نه به عنوان رئیس جمهور بلکه به عنوان یک شهید در قامت یک خدمتکار و در حالی که سفر استانی را به پایان نرسیده بود از دنیا رفت.
شهادت ابراهیم رئیسی بعد از گذشت نزدیک به نیم قرن از عمر نظام جمهوری اسلامی ایران و در حالی که ۳۵ سال از جنگ مستقیم و درگیری های خیابانی و ترورهای داخلی با اهداف مشخص از سوی گروه ها و احزاب می گذرد.
اگر ایجاد الگو و نماد در خدمت برای جامعه و تفکر شهید پروری را در این انفاق نادیده بگیریم نمی توان از ارتباط این سقوط با آغاز دوره مجلس شورای اسلامی و نزدیکی انتخابات ریاست جمهوری آمریکا چشم بست.
حفظ و پاسداری از نهضت انقلاب اسلامی و دستاوردهای آن به هر شکل و عنوانی ارجع و اولویت تمام موضوعات است و نباید هیچ اتفاق و حادثه ای منجر به خدشه دار شدن آن شود.
